म कहिलेकाही जिन्दगीको गहिरो मजा लिई शान्त अनुभब गर्न पशुपति आर्यघाट पुग्छु, आज त्यसरी पुग्दा मैले नचिनेको एक युबक आफ्नी श्रीमतीलाइ ब्रम्हानालमा सुताएको देख्दा सम्हालिन नसकेर पटक पटक मुर्छा परेको नजिकबाट अनुभब गरे, जसले मलाई पनि भाबुक बनायो उनको पिडा र अनुभबलाइ मैले तुरुन्तै मेरो शब्दमा उतार्न प्रयास गरे:
धेरै चिज थाहा छ मलाई, न बोल्न सक्छु म
तिमीलाई कस्तो छ भनि, न सोध्न सक्छु म
तिमी के गर्दै छौ प्रिय, न जान्न सक्छु म
तिम्रो अगाडी आफ्नो पिडा, न खोल्न सक्छु म
धेरै चिज थाहा छ मलाई, न बोल्न सक्छु म
तिमीलाई कस्तो छ भनि, न सोध्न सक्छु म
तिमी के गर्दै छौ प्रिय, न जान्न सक्छु म
तिम्रो अगाडी आफ्नो पिडा, न खोल्न सक्छु म
